De laatste herberg en nog 11 km

19 november 2021 - Lavacolla, Spanje

De herberg is groot, modern en met een aardige eigenaar in O Pedrouzo. Ik ben de eerste en later komen er 3 jonge, luidruchtige Spanjaarden. Als ze zien, dat hun medewandelaars aangekomen zijn, verplaatsten ze zich naar de slaapzaal ernaast en ... het is er een enorm lawaai van harde stemmen. Ik vraag me af of het slecht geïsoleerd is of dat ze juist zo enorm hard praten ...

Een Spaanse vader en zoon komen op mijn slaapzaal en nog een jongere Spanjaard. De vader blijft in bed, die al zeker een jaar of 70 is en doet zijn middagdutje. Als ik een oploskoffie maak in de keuken groet een Spaanse vrouw me, die ik teruggroet. Ik herken haar niet, maar haar sloffen wél .... Dé luidruchtige groep in de kloosterherberg van León, waar ik een 'shock' kreeg van de enorme hoeveelheid 'peregrinos'. En de groep is nu alleen maar groter geworden.

De groep zit aan de alcohol in de eetzaal, die best ver weg is, maar ik kan ze goed horen tot 23.30 uur. Een uitzonderlijke late tijd om nog op te zijn als pelgrimmer.

De andere 2 Spanjaarden op mijn slaapzaal zitten te klooien met het licht en de deur en pas om 24.00 uur wordt het rustig, maar ik ben dan klaar wakker. Mijn neus zit vol, ik heb het warm en val pas om 4.00 uur in slaap.

Vader en zoon zijn weer om 6.30 uur aan het rotzooien met fel licht aan om te vertrekken. Ik slaap daarna niet meer en constateer, dat dit mijn rumoerste nacht was met amper slaap. De Spanjaarden ... zijn steeds de mensen geweest, die geen rekening houden met de andere 'peregrinos' op de slaapzaal en gewoon hun eigen luidruchtige ding doen: lang en hard telefoneren en praten met elkaar en vooral ook even een voetbalwedstrijd bekijken op de mobiel zonder oordopjes in te doen. Het zal wel in hun cultuur zitten ..

Ik rek mijn tijd in de keuken door 2 bakken koffie te drinken en een broodje te eten. Ik kan pas om 13.30 uur inchecken in de volgende én laatste herberg en het is nog fris buiten, daar de zon nog niet boven de bergen komt. Toch ben ik om 9.15 uur al buiten.

Het bos is weer mooi met diffuus, zacht ochtend licht. Mossen, grote varens, die bruin zijn geworden, paddenstoelen, stromende beekjes, het pad vol bladeren sieren de wandeling en het is klimmen, want ik moet de berg op. Ongeveer halverwege is een restaurant, waar ik een koffie drink, 2 keer naar de wc moet en ik warm er zeker 45 minuten op in de zon. Dan kom ik bij het vliegveld van Santiago, zo een 13 km buiten de stad en in het bos gelegen. Maar ik moet er helemaal omheen en zie vliegtuigen komen en gaan. Gek eigenlijk, want van dit vliegveld vertrek ik naar Nederland aankomende maandag.

Ik wil ergens liggen en wat eten en zoek een plekje van het pad af in de zon en zit op mijn zitlapje en hang tegen mijn rugzakje. Deze keer zit ik niet op stekelige kastanje bolsters, die zelfs door het zitlapje heen gaan. En ondertussen moet ik nog eens 2 keer naar de wc. Tja, dat heb je van 3 grote mokken koffie. 

Als ik op een steen zit naast het vliegveld, hopende dat er een vliegtuig aankomt, komt er een bakfiets met hond, die een jacobsschelp om heeft voorbij gesjeest. Zoo leuk om dat ook te zien. Zou ik ook gelijk doen ... Lekker met je hond een 'camino' fietsen! Ideaal ...

Niet ver van de herberg vandaan is een bar, waar ik een rode wijn wil nemen. Maar deze kost 2,30 euro en hou het voor gezien, want meestal betaal ik er 1 euro voor, ook al is dat vooral de goedkopere huiswijn ... goed genoeg voor me.

De herberg is nog dicht en ik ga gelijk maar naar het minimarktje, waar een fles wijn in de aanbieding is voor 1,75 euro, maar die ik natuurlijk nooit alleen kan opdrinken. Ik koop een vers stokbroodje bij de bakker en ga in de zon zitten voor de herberg, totdat deze opengaat. Een leuke, pratende kat komt langs met een hagedisje in z'n bek en dan hoor ik een 'hola'.

Het is Anna, de eigenaresse, vriendelijk met een enorme krullenbol, een haar of 50 en laat alles aan me zien. Er is een grote tuin, een terrasje, een super schone, geordende keuken en een koude slaapzaal .... brrr

Er komt een vriendelijk Spaans gezin binnen met 2 jonge kinderen, die alle 4 een stuk van de 'camino Francés' lopen. De kinderen zijn 3 en 5 jaar oud en ik vind het reuze knap dat ze dit doen. De bossen in Galicië zijn dan ook wel heel geschikt voor kinderen om lekker op onderzoek uit te gaan. Genoeg te zien en helemaal nu met de paddenstoelen.

Ik haal voor de laatste keer mijn slaapzak uit de compressiezak. 'Waar zijn die 6 weken gebleven'? Het is als een film geweest! Stukje bij beetje een verhaal geworden ..

Mijn zeep is nog niet op, net zoals mijn Daddy-O shampoo van het diervriendelijke, milieubewuste Engelse merk Lush. En de shampoo had ik notabene in een 30 ml lege Bodyshop flesje gegoten. Zooo lang heb ik er mee gedaan, want je hebt weinig nodig van de Lush shampoo .. of heb ik amper mijn haren gewassen?Het is dat het duur is, maar anders ... kocht ik er alles van ...

Ik geef mijn overgebleven wijn aan Rudolf, een leuke man van mijn leeftijd, want ik kan niet de hele fles wijn opdrinken. We kijken op internet wanneer de eclips is, maar we zijn te laat, want het was vanochtend. Ook hij zal 2 nagels gaan missen, want die zijn erg blauw ...

Vanuit mijn stapelbed kan ik het vliegveld zien liggen, zo dichtbij is het. Met de bus, die voor de herberg stopt is het slechts 4 minuten. En je kunt er zelfs naar toe lopen, hahaha ... dan wel in het donker, want mijn vlucht gaat om 7.00 uur. Het zal een taxi worden vanaf Santiago naar het vliegveld. Hopelijk vergeet die me niet op te halen ...

Foto’s