Stijgen .. dalen .. mystiek

Ik wordt vaag wakker als ik iemand de slaapzaal binnen hoor komen en ik vermoed, dat het de eigenaresse is, die wil checken of ik al weg ben. Ik kijk op mijn mobiel en zie tot mijn schrik, dat het al 9.15 uur is. Ook niet gek, want ik was om 4.00 uur klaar wakker en viel een uur later pas weer in slaap. Ze komt weer binnen om te melden, dat ze naar de dokter gaat en wenst me een 'buen camino' als ze me niet meer ziet.

Het was heerlijk om hier alleen te zijn, maar de eigenaresse was duidelijk iemand, die een gesprek wilde voeren, waarvan ik de helft niet verstond vanwege het mondkapje en als ik het afkapte ging ze door me lange telefoongesprekken en vooral .. luid.

Ik maak snel een bak oploskoffie voor mezelf en sta een kwartier later op straat.

Het heeft gevroren, want het gras is wit. Als ik over het bospad loop smelt de rijp en komen er druppels van de bomen af, alsof het regent. De paden zijn vochtig en vol met eikenbladeren en kastanjebolsters, maar het is niet glad. Ik stijg weer naar 910 meter, voornamelijk over bospaadjes en heb weer een prachtig uitzicht op de wolkendekens. Groene druppelende mossen zijn regelmatig aan de zijkanten van het pad, vreemde paddenstoelen en hele grote varens. Weer zijn er regelmatig gehuchten onderweg met vervallen, verwaarloosde huizen, koeienstallen en koeienstront zoals gisteren. Na de top is het alleen nog maar dalen naar Sarria tot 400 m met flinke steile stukken ertussen. Ik ben blij met mijn wandelstokken, die ik nog voor een prikkie in Sevilla heb gekocht. Hoe meer ik daal, hoe mystieker het wordt. Net zoals de Chinezen het landschap met zwarte inkt beschilderen op de rollen. De wolken blijven in de dalen hangen, maar is heel fijntjes, alsof het mist is.

Als ik bij het gehucht Mortan kom hoor ik rustgevende muziek. Een raam staat open met een roze mobiel op het kozijn, waar de muziek uitkomt. En dan sta ik plotseling voor een schuur, waar de deuren ervan openstaan. Ik kijk tegen een tafel aan, waar pakken sap, koekjes, nootjes, cake en andere lekkernijen opliggen en ... ik kom ogen te kort. Op de vele stenen, die er zijn .. staan wijsheid spreuken, er zijn bomen en takken, waar allemaal jacobsschelpen in hangen. Er liggen pompoenen met achter op de muur een schildering van een tak. Oude chesterfield stoelen en banken staan in het midden met diverse gitaren en er is een aparte open meditatie en yogaruimte. Beneden via een pad is een groot labyrint gemaakt en ik kan me alleen maar afvragen, wie zoiets moois hier heeft neergezet.

Een man vraagt of ik iets wil drinken en ik vraag om een koffie, waar ik een homemade plak cake bij krijg. Betalen hoeft niet, maar je kunt een donatie achterlaten. Ik ga bij de andere 5 'peregrinos' zitten en raak in gesprek met een 'peregrino' en hij vraagt waar ik vandaan kom. 'Oh zegt hij, daar komt de man, die hier al even zit ook vandaan'. Het is de eerste Nederlander, die ik zie in 5 weken.

Eddie, heet hij, geboren in Tilburg, woonachtig in Amersfoort. Hij mist een paar onder tanden, is vrij mager, heeft een blauwe pet op met de gele jacobsschelp erop en ik schat hem op eind dertig.

En hij vertelt zijn verhaal ... Tom, een Australiër, kwam hier 7 jaar geleden, vond het stenen huis en verwaarloosde schuur en maakte er met behulp van vele 'peregrinos' een spirituele plek van. Je kunt er als 'peregrino' voor niets slapen en eten. Tom is nu in Ierland om lezingen en workshops te geven.

Eddie woonde samen met zijn vriendin en kregen een dochter. In 2018 werd Eddie wakker en vond zijn vriendin dood naast hem door een hersenbloeding. Zij was 35 jaar. Hun dochter was toen 1 jaar en een maand. Eddie raakte de weg kwijt, ging aan de drank en er volgde veel papierwerk met de vraag of het kind wel opgevoed kon worden door een vader in een labiele toestand. Zijn dochter ging naar een pleeggezin, waar ze nu nog steeds is en is inmiddels bijna 5 jaar. Hij had een moeilijke jeugd, waardoor hij het vetrouwen in de mens en in zich zelf was kwijtgeraakt.

En dan besluit hij om vanuit Amersfoort naar Santiago te lopen met 10 euro op zak .. en een tent mee in zijn rugzak. Hij klopt overal op deuren aan met de vraag of hij zijn tent op het terrein mag zetten, krijgt eten en heel veel liefde en gastvrijheid.

Zijn kast, die steeds voller werd en waar het een chaotische bende was, ging langzamerhand netjes en georganiseerd worden.

Als ik hem ontmoet heeft hij 4.500 km gelopen in 5 maanden, is bij Tom 10 dagen blijven plakken en is hij niet ver van Santiago vandaan. Net zoals alle andere 'peregrinos' alleen zitten zij .. net zoals ik in herbergen, waar je vaak voor moet betalen. Dat heeft Eddie niet gedaan. Hij heeft de spirituele en traditionele weg gevolgd.

Hij heeft mooie citaten. Eèn ervan is .. 

Schildpadden kunnen meer over de weg vertellen dan hazen. Dit is een citaat van Kahlil Gibran. Ben jij die schildpad of die haas?

Ik vertel míjn verhaal ook en hij krijgt tranen in zijn ogen, we omhelzen elkaar en hij zegt, dat hij dat een aantal maanden geleden nooit had kunnen doen. Hoe mooi is deze man, die zo een gigantische ontwikkeling heeft gemaakt en dat zijn kind inmiddels ook aan hem toegewezen is. 

Hij gaat teruglopen naar Nederland en start er een nieuw leven met zijn dochter. 'Dag kanjer, dag moppie' .. en we gaan contact houden. 

Jonas uit Duitsland zou wild gaan kamperen met zijn tarp, maar strandde hier gisteren ook en zit er nog .. net zoals ik inmiddels al weer 2 uur en ik ben er niet weg te branden. Maar ik ga door .. steile hellingen af, pauzes nemen met een broodje, genietend van de natuur, het houtvuur en koeiestront, wat ik ruik, de mystieke wolken en het overheerlijke lenteweer, waarvan de temperatuur niet hoger komt dan 13 graden.

Ik heb een zeurderige pijn in mijn voet, maar kan er prima mee lopen, totdat ik 2.5 km voor Sarria ben, dan wordt de pijn opeens veel erger. Ik app Ysau en vraag waar ze is en naar welke herberg ze gaat. Ze geeft me er eentje door, die verder en hoger in de stad is. Als ik er ben is deze gesloten. Een kapper komt naar buiten en verwijst me door naar de staats herberg vlakbij. Maar het lijkt op een gevangenis, er zijn geen stopcontacten op de slaapzaal en ze hebben een registratie wifi systeem, waar de Spanjaarden van kunnen profiteren, maar de buitenlanders niet. Ik loop door, maar alle herbergen zijn dicht en intussen loop ik de strompelen, heb ik veel pijn en ben ik moe, ook al was het 18 km lopen vandaag. Ysau geeft me een andere herberg door, waar zij zit, maar die beneden is, zodat ik helemaal terug moet lopen. Als ik er voor sta bel ik het telefoonnummer, wat op de deur hangt. Maar de man zegt, dat het vol is. Ysau is verbouwereerd, want het is totaal niet vol. Inmiddels is het 18.00 uur, snak ik naar een bed en wordt het koud. Ik loop nog verder terug en vind een modern, zeer schoon hostel, waar plek is en waar ik zeer vriendelijk door de Spaanse eigenaresse wordt ontvangen. Ik drink mijn welverdiende biertje op en eet mijn magnetronmaaltijd, die ik onderweg in een supermarkt heb gekocht en gelukkig open was, want ik vind het maar een gedoe met die sluitingstijden tussen de middag in Spanje. Ik heb 3 km meer gelopen met het zoeken naar een hostel. Tijd om 2 pillen te nemen vanavond in de hoop, dat de pijn afgezakt is, zodat ik de komende 9 wandeldagen niet meer dan 13 km per dag hoef te lopen. Het is nog 114 km. En ik denk in mijn bed aan Eddie en aan mijn droom om een wandeltocht van tenminste 2.500 km te maken met een tent ... maar dan niet met zo een pijnlijke voet ...