Zafra .... verrassingen

20 oktober 2021 - Zafra, Spanje

Ik drink een kop koffie om 8.15 uur op een terrasje en het is één en al geluid van vogels, die aan het zingen zijn nog voordat de zon opgaat. Het is 18 graden, kinderen worden naar school gebracht, auto's stoppen om ook een koffie te drinken en ik loop door naar de supermarkt om een warm en vers stokbrood te halen.

Als ik terugkom van de bank en langs het kasteel te hebben gelopen om er een foto van te maken staat de Nederlandse Sebastiaan met de prachtige, handgesneden, houten wandelstok van Anja in zijn hand. Zij en Lyl zijn al vertrokken en ze is haar stok vergeten. Aangezien ik weet in welke hostel ze morgen in Merida zit, ik er ook naartoe ga en ik er langs kom neem ik 'm mee en drop ik de stok morgen in de hostel. Mooi ... weer opgelost. Sebastiaan gaat de dorpjes van de volgende 3 etappes naar Merida met de bus af om er in ieder geval stempels te halen voor zijn pelgrimpaspoort, want lopen kan hij wel vergeten met die vele blaren.

Terwijl ik via de keuken omhoog loop om te douchen en een wasje te doen staat Claire in de keuken en staat er iets in de oven, wat overheerlijk ruikt. Alleen zegt ze niet wat het is ...

Wél vertelt ze me, dat de herberg naar Vincent van Gogh is genoemd door hetgeen hij in een brief op 31 oktober 1876 naar zijn broer Theo schreef: 'We are all pilgrims, our life is a long walk or journey from earth to heaven'.

Dát inspireerde de Spaanse Antonio, die lang als chauffeur op een truck werkte en het wel gezien had 10 jaar geleden. Hij wandelde heel veel camino's naar Santiago en kwam via de kerk bij deze herberg terecht en kon deze beheren. Later ontmoette hij de Schotse Claire.

Als ik een paar uur op bed lig en nét zoals de dagen ervoor Antonio even komt kijken en ook vraagt of alles goed gaat ... komen er 3 Spanjaarden binnen ongeveer van mijn leeftijd. Het gaat er vrolijk aan toe.

Ik zie vanuit mijn raam aan de overkant een container met lege dozen en loop naar beneden, steek de straat over en zie een perfecte, lege wijn doos voor mijn bergschoenen. Ik vraag Antonio om een schaar, breed plakband, een A4 leeg wit blaadje en wat oude kranten om de leegtes op te vullen. Volgens hem opent het postkantoor weer om 17.00 uur. Want ... deze schoenen stuur ik naar Nederland en ga in Merida nieuwe, lage, lichte en vooral ademende schoenen kopen.

En dan staat er een tafel gedekt voor 6 mensen. Antonio vraagt of ik mee kom eten. Ik aarzel, maar het is een heel mooi gebaar naar de pelgrimmers toe van Antonio en Claire en sla het dus niet af.

De 3 Spanjaarden hebben elkaar onderweg ontmoet en gaan ook naar Santiago: Miguel uit Mallorca, Isidro uit Menorca en Antonio uit Sevilla. Er wordt rode en witte wijn geschonken bij de verse sardientjes met stokbrood, die in mijn beleving veel kleiner zijn, maar ik ken ze ook alleen uit blik. Ze zijn overheerlijk. Dan komen er 'mejillones' .. mosselen met een saus, verse kruiden en spaghetti en tot slot de prachtige en zeer lekkere taart, die Claire vanochtend in de oven had staan, wat dus een verrassing was.

Tot slot komt er nog een fles Brandy uit Frankrijk, wat een geschenk is geweest en die volgens Antonio zo een 500 euro kost. Ik durf er haast niet van te drinken .... zooo duur. Als Antonio aan Isidro vraagt waarom hij de camino loopt zie ik tranen in zijn ogen komen. Zijn broer is bijna een jaar geleden overleden aan covid en wil daarom de camino lopen met zijn broer in stilte naast hem. Antonio reageert er gelijk op en staat op om een pelgrimpaspoort te halen om op naam van zijn broer te zetten. Hoe prachtig en ontroerend kan een gebaar van iemand zijn. Er wordt verder veel gelachen, maar ik kan niet alles volgen door het geslis en het zeer snelle praten van het 'español' Spaans, wat toch heel anders is dan het 'castellano' Spaans in Latijns-Amerika, wat ik heb geleerd. Alles wordt uitgesproken, men praat langzaam en duidelijk ... althans zeker in de Andeslanden ...

Als ik bij zessen met een overvolle buik en pakketje voor het postkantoor sta is deze gesloten en alleen van 8.00 tot 14.30 uur open. Morgenochtend dan maar. Mijn bus naar Merida gaat pas om 09.50 uur en ik ben toch wel vroeg wakker ...

Foto’s

2 Reacties

  1. Ronald:
    21 oktober 2021
    Als ik jou verhalen lees komt het mooie van wandelen naar boven. Je ontmoet mensen die allemaal weer leuke verhalen weten te vertellen. En over het algemeen zijn het hele aardige mensen. Ik ben wel benieuwd of er verschil is tussen wandelen in Schotland en Spanje. Zijn de mensen erg verschillend.
  2. Annette:
    21 oktober 2021
    Het hangt ervan welke mensen je bedoelt. Met wandelaars/pelgrimmers heb je iets gemeen, namelijk hetzelfde doel en mooie, ontroerende, maar ook trieste verhalen. Bevolking van een land is wat anders. De Spanjaarden vind ik niet altijd heel aardig, maar de Schotten vond ik daarentegen wél zeer vriendelijk. Maar het zijn natuurlijk wel moment opnames.