Galicië .... portugees?

De hostel is gemaakt van hout, dus hoor je alles en ik wordt dan ook wakker als ik boven iemand hoor lopen. José maakt ontbijt voor ons. Een heerlijk spiegeleitje met toast en koffie. Ik betaal al heel lang voor de kerkelijke,- en staats herbergen tussen de 5 en 7 euro per nacht. Ook aan een donatie herberg geef ik altijd rond die prijs, afhankelijk wat ik nog aan kleingeld heb. Maar deze keer is het een privé hostel en zit het ontbijt erin voor 10 euro. Mario, is een jonge Duitser, die elke dag 40 of 50 km loopt én alle bekende lange afstandswandelingen heeft gelopen in de USA. Ook de 4.300 km lange Pacific Crest Trail en hij liep deze in 4 maanden tijd, waar de meeste mensen 6 maanden over doen. Wooow, even elke dag 36 km lopen .. 4 maanden lang. Ik heb weer voor eventjes een maatje gevonden om even outdoorspullen te praten, maar dan gaat hij weg .. Bruno is een Zwitser, van 58 jaar en gepensioneerd. Ook hij loopt 40 km per dag, maar hij heeft zijn tijd niet goed ingeschat en heeft nu nog maar 5 dagen over om naar Santiago te gaan. Daarom gaat hij met een taxibedrijf mee naar O Cebeiro om in ieder geval bijna 28 km te overbruggen. Aangezien mijn voet weer kuren heeft heb ik daar ook wel interesse in. We praten veel over covid in Zwitserland en wachten totdat de taxi komt. 

Ysau kan niet in O Cebeiro slapen, het eind van de etappe. Het dorpje met 6 huizen, een herberg, een hostel en een restaurant ligt in de deelstaat Galicië en ligt 156 km van Santiago vandaan. Voor 'peregrino' fietsers is dit het punt, waar ze 2 stempels moeten hebben van elke etappe en voor 'peregrino' wandelaars vanaf het dorpje Sarria nog 100 km tot aan Santiago. Galicië heeft strengere regels dan de andere deelstaten en eist, dat de 'peregrino' een coronapas moet laten zien. En Ysau heeft die niet.

De taal is anders hier, ze spreken Galicisch ofvtewel 'Galego' en is een Romaanse taal, die veel op Portugees lijkt. Het is een officiële lokale taal, waardoor bijvoorbeeld de bewegwijzering in geheel Galicië tweetalig is, zowel in het Spaans als in het Galicisch. Ik versta er dan ook helemaal niets van.

Het landschap is mystiek met de lage bewolking. Het busje is gevuld met een paar rugzakken. De chauffeur neemt dezelfde weg waar de trail loopt van de 'camino Francés' en die loopt de hele 28 km over de geasfalteerde weg met een aantal dorpjes onderweg. Hij stopt daar regelmatig om rugzakken op te halen en achter te laten. 

Ik neem afscheid van Bruno, neem een koffie en bedenk, wat ik ga doen. De herberg is pas na een uur open. Het gehucht is meer opgezet voor toeristen vanwege het uitzicht en ik vind het niet aantrekkelijk om daar een nacht te blijven. Dus loop ik door en zie wel hoe ver ik kom. Er gaan in ieder geval weer 2 lagen uit en ik loop in mijn t-shirt. Het landschap is vooral erg groen met vele verschillende loofbomen en overal zijn er bergen.

Ik kom in een gehucht met een herberg. Het is er doodstil en ga naar binnen, waar niemand is. Ze zijn het interieur aan het vernieuwen, want de keuken is nog in het plastic, er komt geen water uit de kraan en ze zijn met tegels bezig. Dat gaat 'm dus niet worden en ik loop na een half uur rust weer naar buiten om weer door te lopen naar de volgende herberg zo een 4 km verder. Maar om er te komen moet ik het laatste stuk steil omhoog.

Er is een plateau, waar wat 'peregrinos' zitten met een prachtig uitzicht. Er staan 2 huizen en een bar met een hostel er aan vast. En dát is het dorpje. Ik ga niet verder, want vind het wel genoeg. Ik heb 38 km in 2 dagen gelopen, nog 144 km te gaan en die wil ik zeer rustig aan gaan lopen in 10 dagen. Net als ik na de registratie een biertje buiten drink komt er een oudere man langs. Hij vraagt waar ik vandaan kom en gaat verder vragen. Opeens zegt hij 'ik vind je wel leuk'. Nee hè! Wanneer houdt dat eens op met die mannen, die denken dat ze je wel gelijk het bed in kunnen krijgen! Ik kap het meteen af .. maak mijn bed klaar met wegwerp beddengoed, leg mijn slaapzak erop, neem een douche en ga bij de 2 mannen zitten, die op het plateau zitten. Andres is Hongaar en de 45 jarige Patrick is Duitser, die al heel veel caminos heeft gelopen. Hij praat veel, ook veel onzin én drinkt veel ..

Als ik terugkom in de slaapzaal is mijn natte haar inmiddels opgedroogd door de zon. Pat, een Amerikaan is in de slaapzaal gekomen. Hij wilde de camino wandelen, maar heeft een gebroken teen en nu fietst hij de camino. Er is een hele grote hond in de bar, die heel graag aangehaald wil worden, maar ook kwijlt .. De mannen gaan een menu eten, waar de wijn inclusief is en ik ga mijn noodle eten, die ik al een paar dagen meesjouw. Als ik Pat vertel over mijn voet, komt Patrick gelijk naar me toe en moet ik mijn sok uittrekken en mijn voet op zijn schoot leggen en begint met zijn holistische healing sessie. Ik voel gelijk heel veel energie en wordt misselijk alsof hij de pijn eruit trekt. Dit is zonder meer professioneel hoe hij het doet. Hij pakt mijn andere voet er ook bij om het verschil te voelen en hij voelt duidelijk een blokkade aan de rechterkant. Twee uur zou hij minstens nodig hebben om alles eruit te halen, maar dan in een betere liggende houding. Het blijft bij een half uur en ik voel lang erna tintelingen en warmte in mijn benen en voeten. Mmm, wat een mooie ervaring weer! Dank je Patrick.

Er komen nog 2 flessen wijn op tafel en dan sluit de eigenaar ..