Paddenstoelen .. horreos ... alfajor

Antonia is 52 jaar en woont in Madrid. Ze heeft even vakantie genomen om de al zo lang uitgestelde reis naar Santiago te lopen vanaf Sarria, de laatste 115 km. Ze komt tegenover me zitten op een paar meter afstand op een leeg bed in kleermakerszit. Ze heeft geen bh aan en haar grote borsten hangen bijna op haar dikke buik, die zo groot is alsof ze zwanger is en haar gezicht is één en al open,- en vrolijkheid. Ze is blij, dat ze de 'camino' eindelijk eens kan lopen. Haar beste vriendin vind haar maar gek, dat ze alleen gaat wandelen. Maar Antonia zegt, 'Alleen gaan, is niet alleen zijn'. En dat kan ik alleen maar beamen.

Toen ik in 1990 vertrok om een reis van ruim twee en een half jaar te maken door verschillende landen in Azië met Australië en Nieuw Zeeland erbij, was ik nooit alleen. Alleen .. het plan wijzigde  ... en ik ging naar China en bleef er bijna 3 jaar. Maar ik was nooit alleen ..

Ik zag zelden een buitenlander, maar als ik iemand zag was het een Japanner. Ondanks de slechte gesproken communicatie, ging het beter door het op te schrijven, want dáár zijn ze wel goed in. En tot vandaag denk ik nog vaak terug aan die fijne ontmoetingen met de rustige, onderdanige, gereserveerde Japanners ... het waren altijd mannen.

Antonia heeft andere ideeën over het leven dan de gemiddelde Spanjaard en vind het jammer, dat ze weinig aansluiting vind bij familie en vrienden. Ze vraagt naar mijn leeftijd en als ik haar vertel, dat ik 60 ben .. slaat ze steil achterover en kan het niet geloven. Ze zou graag meer willen reizen na de dood van haar moeder, maar ze heeft een baan .. een huurhuis en een hond en kat, die ze al mist.
Ze zit in de beveiliging, zo gezegd ...beschermt ze de vrouwelijke Minister van Justitie van Spanje. Als ik haar vraag of ze dan een 'bodyguard' is net zoals 'Kevin Costner' voor 'Whitney Houston' was in de film 'The Bodyguard', moet ze lachen en zegt ze, 'Nee, dat ook weer niet'. We blijven tot 24.00 uur kletsen.

Ik kom haar vast nog tegen, want ik overbrug nu stukken met de bus.

Ik zit alleen in het minibusje op weg naar Palas de Rei. Daar aangekomen vraag ik de chauffeur of de busstop hetzelfde is als de bus, die ik ruim een uur verder ga nemen naar Melide. 'Nee', zegt hij. 'Je moet naar het stadhuis lopen en op de trappen wachten'. En hij wijst me de weg. Maar goed dat ik Spaans spreek. Het maakt het zo makkelijk én .. hierdoor heb ik het voorrecht om bijzondere verhalen te horen van de lokale mensen.

Ik installeer me weer in een bar tegenover het stadhuis, waar wifi is. Er zijn 3 herbergen in het dorpje Boente en ik bel. De eerste is gesloten en ze vertelt me, dat er maar één herberg open is en welke het is. Dus bel ik die herberg en krijg een zeer vriendelijke man aan de lijn om te reserveren. Het is nog 55 km te gaan naar Santiago en ik ga dat in 6 dagen lopen.

Met mijn voet is het onmogelijk om meer dan 10 km per dag te lopen. Naar Boente is 6 km lopen en ik wil er zeker van zijn, dat ik in een herberg terecht kan.

Het is deze keer een grote bus naar Santiago, maar ik stap na 15 minuten uit in Melide, ga een supermarkt in om een maaltijdsalade, vers volkoren stokbrood en worst te kopen om mee te nemen naar Boente, waar geen supermarkt is. En ga op pad ... vooral heel langzaam ..

Al snel ben ik het stadje uit en zie een camper staan met 'GB' op het nummerbord. Er stapt een jong stel uit en een hond. 'Hey, you are from England', zeg ik. We raken aan de praat en ik wordt gelijk verliefd op de hond Freddie. Ze zijn al 18 maanden onderweg, willen nu naar Marokko, als het mogelijk is en Freddie krijgt zijn eten ... brokken van het merk Royal Canin, wat gelukkig overal te koop is. Het is hun huis en ik mag een kijkje nemen binnen. Freddie heeft een apart hondenhok met zijn speeltjes, maar wel binnen en onder de bank gemaakt. In een net zijn alle schoenen gestopt en kruidenpotjes zijn in de keuken in een plank gedraaid. Ze besluiten om heen en weer 10 km over het 'camino' pad te lopen met Freddie.

Even verder op is een begraafplaats, waar een dame alle bladeren bij elkaar aan het vegen is. 'U heeft er maar veel werk aan', zeg ik. Ze kijkt op en zegt,' Ach .. ik heb wat te doen, want ik ben gepensioneerd en het is goed voor de moestuin'. De blaadjes gaan in een kruiwagen en aangezien het aardig waait, zie ik ook heel wat bladeren, die ze net erin heeft gedaan, weer de lucht ingaan ...

Het is stil en ik loop door het bos met heel veel paddenstoelen. Aangezien ik zat tijd heb, bekijk ik alle paddenstoelen en ga regelmatig op een plekje zitten in de zon. Na 4 dagen vochtige wolkendek in Sarria en Portomarin is dit weer lekker, ondanks, dat het maar een graad of 8 is. Door de wind dwarrelen vele blaadjes van de bomen en ik loop verder over een pad met aan beide kanten hele hoge en grote eucalyptus bomen. Dan zie ik 10 meter aan de zijkant van het pad af een vuurrode paddenstoel ... met witte stippen.

Als ik in het gehucht Boente aankom staan er bijna bij elk huis 'horreos', kleine graanschuren, die op cementen pilaren staan voor met name opslag van mais.

Boente is bekend door de kerk van Santiago de Boente, wat lang geleden het laatste religieuze gebouw was vóór de 'peregrinos' Santiago binnen kwamen en het is gewijd aan de apostel Santiago. Gebouwd in de 12e eeuw en het onderging later vele renovaties. Een raam en twee romaanse kapitelen zijn nog bewaard gebleven. Het ligt aan de rand van de snelweg Lugo - Santiago en wordt druk bezocht door pelgrims uit de 'camino Francés, el Primitivo en el Norte. Drie 'caminos, die hier samen komen.

Olga en Fernando, de eigenaars van de herberg hebben bijna 3 jaar  geleden het pand gekocht met vele gebreken. Alleen al de aanleg van water was een groot en langdurig traject. Na een grondige renovatie opende ze in februari 2020, ze waren net twee en een halve maand open toen ze weer dicht moesten vanwege covid. Jarenlang hadden ze een boekenwinkel in de grote stad Lugo. Ze verhuren dit nu aan een kapper voor een goedkope maandhuur van 180 euro. Olga's moeder van over de 90 jaar woont erboven.
Toen de herbergen weer open mochten, was dat wel onder voorwaarden. De bovenste bedden moesten leeg blijven. Kortom, maar de helft voor 'peregrinos'. Ook hier sliepen ze buiten vanwege té weinig bedden.

Ze betalen 2.000 euro aan hypotheek. Inmiddels is de maandelijkse elektriciteitsrekening 195 euro, terwijl dat 48 euro was en alles wat er nog meer bijkomt zoals afvalbelasting. Ik vraag aan haar hoe ze kunnen overleven. 'Moeilijk, maar we kunnen eten', zegt ze. 'Het helpt, dat Fernando als suppoost in het ziekenhuis werkt om de 3 dagen, waar hij allerlei klusjes doet. Mensen in een rolstoel wegbrengen en ophalen, bloedbuisjes naar het lab brengen. Een manusje van alles en nog wat, zogezegd.

Als ik over mijn voet vertel en haar zeg, dat ik vandaag 6 km heb gelopen, vind ze dat zeer verstandig. 'Je wilt niet weten, hoeveel strompelende mensen ik hier binnen zie komen met blaren en blessures aan knieën en voeten en ... ze gaan ook nog eens rustig doorlopen'. Zij snapt dat niet.

Ik heb mijn 2de wijntje op en voel dat enorm. Ik vertel dat aan Fernando en hij komt met een grote 'alfajor' aan. 'Hier, eet maar op, het helpt hoor'! Zo een heerlijk rond, dubbel, zacht koekje uit Argentinië, maar nu dan de Spaanse versie, gevuld met ... Ik weet niet precies, wat hier tussen zat, maar het was in ieder geval heerlijk