Portomarin, het gezonken dorp met de Romeinse brug

Nog voor ik ga slapen schrijf ik naar Eddie en stuur hem de informatie, waar ik het met hem over had gehad. Het boek van Ted Troost: 'Het lichaam liegt nooit'. De man, die het begin maakte met zijn haptonomie therapieën en succes boekte bij sportsterren.

Eddie zit ergens in het bos in zijn tentje op weg terug naar Nederland en vertrok net na mij, alleen de andere kant op en zeker zo een 3.000 km nog te gaan heeft. Terwijl ik dacht dat hij nog naar Santiago moest lopen ... nee dus ...

Ik wens Cristina een goede nacht en zij mij veel sterkte met mijn voet, want ze weet dat ze me morgen niet meer ziet, daar ik een vroege bus neem. 'Wellicht kan ik nog verder wandelen vanuit Portomarin' zeg ik. 'En zo niet, dan is het nu eenmaal zo'. 'Dan is het de weg, die Santiago je stuurt', zegt ze. En wie weet is dat ook zo. En is dit een voorproefje voor wat nog komen zal. Die lange wandelreis vanuit Alkmaar, die ik al zo lang wil doen. Naar Rome? Naar Santiago? Naar Istanbul?

Ik zit te worstelen met mijn deodorant stick. Er zit een kartonnen omhulsel omheen. Maar als ik die los schuif, floept de stick er steeds uit. Ik ben toch verbaasd hoe lang deze ecovriendelijke stick al meegaat. Deze nieuwe duurzame lijn was net bij het Kruidvat nieuw binnengekomen net zoals shampoo en handzeep. Later zag ik zelfs ook wasmiddel ervan bij Albert Heijn. En ik dacht .. ach .. laat ik ook eens duurzaam bezig zijn. Daarbij was de verpakking ook fijn,  namelijk klein, rond en ...

Die Marcel, de alleenstaande vader met 3 dochters heeft het maar goed geboerd met zijn ecologische producten stijl ... Marcel's green soap ... Ik hoop alleen, dat hij de deodorant stick verbetert zonder dat die er steeds uitfloept en ik 'm op de grond moet zoeken.

Ik maak nog een bak oploskoffie voor mezelf in de hostel. Het jonge stel, die ik gisteravond binnen zag komen, ontbijt uitgebreid. Ze hebben een hond mee met een kleine jacobsschelp om. Zou hij ook een pelgrimpaspoort hebben?

Het is waterkoud buiten. Barretjes zijn open en druk bezet. Het busstation ligt midden in een wijk en er staan alleen maar minibusjes met 15 stoelen. Aangezien er amper bussen zijn in het weekend, zijn er ook nauwelijks mensen. De rit is bochtig, compleet in de wolken, zodat ik alleen contouren zie van bomen en bergen. De 24 km duurt nog niet eens een half uur met de bus. Ik ben vroeg en duik een warme bar in, waar ik een koffie neem en ga om 10.30 uur naar één van de privé herbergen van de 15 in het dorpje, die ik geselecteerd heb. De deur is open, ik roep 'hola", maar niemand antwoord. Dan hoor ik iemand antwoorden .. buiten .. op het balkon boven de herberg. Het is Carmen, de eigenaresse en ook zij is zeer vriendelijk. Ze vertelt, dat de helft van het aantal herbergen/hostels sinds 1 november gesloten is, daar er weinig 'peregrinos' zijn. En ik moet zeggen, dat ik er ook niet veel zie. Zonder meer veel meer dan op de 'camino Via de la Plata', maar het is niet de massa, die ik in gedachten had.

'In 2020 waren er geen 'peregrinos', maar toen Spanje de coronaregels versoepelde dit jaar stroomden de 'peregrinos' binnen', zegt ze. 'Aangezien er herbergen dicht waren moesten velen op straat slapen'. Carmen vind het ook opvallend, dat er nauwelijks Zuid-Koreanen zijn, de grootste groep 'peregrinos', die hier komen, ongeveer 65% van alle buitenlanders. En dat is nogal wat. Nu zijn er alleen Italianen, Duitsers en Fransen. En dat zijn ook inderdaad de buitenlanders, die ik steeds tegenkom.

Ik neem een douche, want ik stink, was wat kleding en leg die op de verwarming om te drogen. Wasmachines en drogers zijn wel vaak in privé hostels, maar tegen een vergoeding, meestal 8 euro samen. Aangezien ik een slipje, sokken en een t-shirt heb, was ik die steeds op de hand.

De zon komt om 16.00 uur door en ik ga naar buiten om het gezonken dorpje en de Romeinse brug te bekijken. Daarvoor moet ik helemaal naar beneden, want het nieuwe Portomartin is door de aanleg van het stuwmeer in 1963 op een heuvel gebouwd. Door de lage stand van het water is de oude brug naast de hoge, nieuwe, moderne brug goed te zien, evenals delen van huizen.

Het maakt indruk op me en vind dit dorpje zeker één van de meest bijzondere, die ik tot nu toe heb gezien. Spanje is trouwens het land met de meeste stuwmeren in Europa.

Ik moet ook gelijk denken aan de duizenden dorpjes, die moesten verdwijnen met de bouw van de drieklovendam in de Yangtze rivier in China, waar 13 jaar over gedaan is, 1 à 2 miljoen mensen moesten verhuizen en vele archeologische sites en kunstschatten mee verloren zijn gegaan. Ruben Terlou heeft er nog een aflevering van op tv gemaakt in 2015.

Ik maakte low budget boottochtjes over de Yangtze met simpele passagiersbootjes van het ene naar het andere dorp. Dát was nog voor de bouw van de dam ...

Franco, de dictator en president in die tijd van Spanje, was nou niet zo een fijne vent, maar hij was wél vóór het verplaatsen van de Romeinse San Xoan kerk uit de 12de eeuw. En dat werd steen voor steen gedaan. Het is het enige gebouw, dat meegenomen is naar het nieuwe Portomarin. En het is prachtig ...

Ik doe verder niets meer. Ik kom de 'peregrinos' tegen, die in dezelfde hostel zaten, waar ik in zat in Sarria en ga op mijn bed liggen naast de verwarming om die voet verder te laten rusten. Maar eens kijken, hoe die voet is morgen en of ik er een halve etappe mee kan lopen van 10 à 12 km. Alternatief is een bus nemen naar het eind van de etappe Pallas de Rei, maar het is zondag morgen en er gaat maar één bus ... om 16.45 uur ... Gelukkig zou ik ook altijd nog een taxi kunnen bellen als ik strand ... en ze op zondags werken ..