Wolkendekens en wiebelnagels

Patrick en Andres bleven gisteravond buiten achter met nog een fles wijn, nadat de eigenaar de deur van de bar sloot. Toen ik later ook even buiten kwam was de fles op. Patrick was dronken en wilde nog een fles wijn. Pat en ik lagen al in bed toen ze beiden binnenkwamen. Andres rustig, maar Patrick zette keihard muziek op. Nadat ik er wat van zei en geen reactie kreeg, vloog Pat pissig zijn bed uit. Hij was moe van zijn fietstocht en liep naar Patrick toe, die weer niet reageerde en rustig zijn muziek afspeelde. 'Asshole ... klootzak ... zegt Pat. Daarna wordt het stil.

Ik hoor de 2 mannen de kamer verlaten en ik slaap verder. Haast heb ik niet, want de laatste 10 dagen ga ik het heel rustig aan doen. Mijn voet voelt weer als van ouds ... pijnlijk, maar goed genoeg om 13 km te gaan lopen vandaag. De healing sessie was kennelijk niet lang genoeg ...

Ik ga naar buiten om op het terras te zitten en heet water te vragen voor mijn oploskoffie. Sinds ik op de camino Francés ben is de koffie niet zo goed meer dan voorheen. Weer een slappe bak met te veel melk erin.

Pat heeft kennelijk zijn slaap nodig, want hij slaapt gewoon door. Patrick vraagt naar mijn voet en zit alweer aan de drank. Iets klopt er niet aan die 'healing' man. Hij vertelde gisteren ook dat hij een tijd geleden berooft was van paspoort, geld en pasjes. Iets wat ik meer heb gehoord, dat dit gebeurd tot aan vermoorden toe. Ik bekijk de lijst van de mensen, die dood zijn gegaan tijdens het wandelen van de camino naar Santiago. Opvallend zijn de vele ongelukken met de 'peregrino' fietsers. Over de kop gaan en aangereden worden. Wat me niet verbaasd met die wegen, waar geen apart fietspad is. Maar ook veel hartaanvallen gebeuren tijdens het wandelen en zelfs tijdens het slapen en ze dood in de hostel of herberg gevonden worden. Goed .. dat weet ik ook weer.

Andres heeft gisteravond helemaal niets van de muziek herrie gehoord. 'Had hij 2 paar oordoppen in of was hij ook ver heen'?

Omdat ik heerlijk in het "voorjaars" zonnetje zit ga ik pas om 10.00 uur lopen. De laatste week is het om 8.00 uur een stuk warmer geworden met 8 graden. Dát is wel even een verschil met -2 graden!

Ik zit nog steeds op 1.300 meter hoogte en zal vandaag 700 meter moeten dalen. Ik zie krokusjes, maar ook paddenstoelen onderweg en ... wolkendekens, die in de dalen hangen, wat een prachtig gezicht is. Het doet me denken aan de vliegreis van het hoog gelegen Cusco naar Lima, dat aan de kust ligt. Elke Peru reis maak ik die vlucht en dan zie je als je Lima nadert ook die wolkendekens alsof er watten zijn neergelegd.

Ik leg mijn zitlap op het weelderige, groene, verse gras en ga heerlijk zitten en tegen mijn rugzak liggen, minstens een half uur en .. dat herhaal ik meerdere keren onderweg.

Het is stil met de 'peregrinos' onderweg en ik vraag me af waar die hoeveelheden, die ik in León zag zijn gebleven. 

Piepkleine dorpjes kom ik door met koeienstallen en vooral veel koeienstront op het pad, bèèh .. Overal is het stil. 'Zouden de barretjes nu open zijn of hebben ze gewoon geen klandizie'? Afijn, die slappe bakken koffie hoef ik toch echt niet en ga dus ook niet kijken of ze open zijn.

Mijn voet voelt goed met het dalen. 'Zou er té veel asfalt en vlakke wegen zijn geweest, zodat die voet steeds maar dezelfde repeterende bewegingen heeft gemaakt en ik daar die pijnlijke voet van heb gekregen'? 'Maar waarom die linker voet niet'? 'En dan zouden de mensen, die in Nederland wandelen met het vlakke landschap toch ook last kunnen krijgen'? Ik ga maar naar de podoloog als ik terug ben om mijn voeten maar weer te laten meten. Wellicht is mijn rechter voet gekrompen, net zoals dat ik 4 cm in lengte ben gekrompen na het aanvragen van mijn laatste, nieuwe paspoort. En dan is die rechter op maat gemaakte inlegzool natuurlijk niet meer goed ...

Triacastela ligt in een dal op 600 meter en de wolkendekens zie ik niet meer. Er zijn 2 supermarkten en zowaar een atm. Fijn, want ik heb weer geld nodig. Het is doodstil, terrasjes zijn leeg en ik heb keus uit verschillende herbergen. Ik kies voor een privé hostel en er zit een oudere dame achter een bureau, een kletskous en ze houdt ook niet op ... Ze is de eigenaresse en ik ben de eerste. Ik laat mijn paspoort weer zien, krijg een stempel in mijn pelgrimpaspoort en ze vraagt naar mijn coronapas. Ik zal morgen een nieuw pelgrimpaspoort in Sarria moeten kopen. Ik heb nog 9 stempelplekken en nog 6 etappes. Maar ik heb 2 stempels per etappe nodig vanaf Sarria.

De Française Ysau is ook in Triacastela aangekomen, maar ze zit in een andere herberg. Morgen komen we elkaar wel weer tegen, want zij neemt ook steeds relaxpauzes en natuurlijk helemaal met dit perfecte, mooie wandelweer.

Inspectie .. tenen .. tijd! Blaren heb ik allang niet meer. De vellen zijn er ook al vanaf. Maar de nagel van mijn kleine rechter teen wiebelt zo, dat ik die er met gemak vanaf kan halen. En dan duurt het wel weer een jaar voordat ik een prachtige, nieuwe, roze nagel hebt. De andere blauwe, rechter teennagel naast mijn grote teen wiebelt ook, maar kan ik er nog niet vanaf halen, maar dat zal niet lang meer duren ..