Extremadura .. eindeloze, verlaten vlaktes

Ik ben de enige in de Parochie herberg, want er is niemand meer bijgekomen en heb het rijk alleen als ik opsta. Ik maak een bak koffie, haal mijn worstjes uit de koelkast en doe ze in het lunchzakje voor onderweg, waar altijd zoute pinda's, koekjes en brood in zit. Ik vul mijn fles water en berg de laatste spulletjes op.

Als ik om 6.00 uur buiten sta is het warmer dan de 2 dagen ervoor. En dat terwijl Monesterio op 800 m hoogte ligt.

Ik ben snel de stad uit en waan me in de deelstaat Extremadura, waar ik gisteren in ben gelopen en Andalusië vaarwel heb gezegd. Samen zijn deze 2 deelstaten de warmsten van de hele wandeltocht naar Santiago de Compostela.  

Het brede grindpad is goed egaal en zo kan ik de eerste 3 uur weer kilometers maken. Na een uur stop ik even, doe mijn sportjasje uit, bewonder de sterren en zie ook dat er bewolking is. Hazen staan plotseling voor me op het pad, schrikken en zetten het op het lopen. Zwarte varkens knorren er op los en af en toe is er een blaffende hond.

Ik voel aan mijn overtollige covid vetrolletjes in mijn taille, het afgelopen jaar opgebouwd. 'Is het nu verbeelding of lijkt het dat het veel minder is' vraag ik mezelf af. Dan ga ik wat hoger naar mijn kin en voel eronder. Nee, het is echt geen verbeelding. Ook daar is het vet minder. Nou .. ik vind het wel fijn hoor ... haha!

De zonsopgang is werkelijk waar .. prachtig! Betekent ook dat de zon wat later komt vanwege de bewolking. En gelukkig maar, want ik heb eerst een stukje Afrikaans landschap om me heen waar nog wat bomen zijn. Daarna steek ik een beekje via rotsen over en kom ik in een heuvelachtig, uitgestrekt, verlaten, geoogst  graanlandschap terecht met veel zwarte varkens, maar zonder ook maar één enkele boom, dus ook geen schaduw.

Er staat een kruis, waarop staat dat het nog 7.2 km is en ik kan het stadje Fuente de Cantos (fontein van liederen) al in de verte zien liggen. Het lijkt al zooo dichtbij, maar ik moet nog een eindje.

Tractors zijn vroeg aan het werk en een paar mountainbikers stuiven me voorbij. De zon is tot zeker 10.30 uur achter de wolken, waar ik maar wat blij mee ben, want het is heuvel op en heuvel af lopen.

Al vroeg loop ik het stadje in na 21 km. Dít ziet er heel kil en anders uit dan de vorige pittoreske dorpjes en zeker niet zo sfeervol. Er is een kleding en schoenen markt en vraag me af wie iets koopt als ik de slechte kwaliteit en lage prijzen zie en de ouderwetse stijl kleding. Het zou eerder op een Turkse markt thuishoren.

Ik strompel verder, want de laatste 2 km doet het aan de binnenkant van mijn rechter voorvoet pijn. Wie verzint dát nu weer? Ben ik blij dat ik niet zo veel last meer heb van mijn blaren en dan komt dit en ... steeds mijn rechtervoet.

Gisteren al steeds gebeld naar Casa Vicenta om een kamer te reserveren, maar niemand nam op en veel andere keus is er niet in dit stadje of het is veel duurder.

Ik loop langs het busstation .. in de felle zon nu en sta opeens voor een bar/restaurant met erboven geschreven Casa Vicenta. Ik loop naar binnen om te vragen of ik hier goed zit en het antwoord was 'ja'. Na de formaliteiten loop ik mee naar boven en krijg ik een eigen, sfeerloze, gehorige kamer met een krakend spiraalbed en een dakterras waar nog niet eens een stoel staat. En dat voor 15 euro .. hemeltje! Mijn slechtste plek en minst mooie stad.

Morgen maar eens kijken hoe het met die voet gaat. Gaat het niet dan neem ik de bus naar Zafra. Het is morgen een etappe van 24 km zonder bomen, zonder schaduw, heuvelachtig, maar wél 2 dorpjes onderweg waar je kunt slapen

Lieve mensen, ik kan helaas amper foto's laden. Soms slippen er een paar tussendoor. Beter iets dan niets. Volgens de eigenaar van de reisblog website komt het door het slechte wifi bereik, wat niet klopt, want ik heb vaak goede wifi. Als iemand apart foto's toegestuurd wil krijgen, laat het me dan even weten. Dan stuur ik ze door