Kathedraal, klooster en .. veel 'peregrinos'

Antonio en ik hadden beiden niet goed geslapen. We hadden een gevoel, dat we in een bunker zaten, waar we slecht konden ademen bij gebrek aan ventilatie en het was er ook nog eens bloedheet.

We zitten om 7.00 uur aan het ontbijt in de herberg met wit casinobrood, jam, sap en een oploskoffie, laten een donatie in de gleuf achter en staan om 8.00 uur buiten. En ... wooow! Aangezien de herberg op een heuvel staat heb je een prachtig uitzicht. De zon komt net op en er hangen wolken, wat voor een mystiek effect zorgt en heel mooi is. Samen gaan we nog een koffie drinken, maar ik krijg voor de eerste keer een slappe bak. Als ik vraag of er wat sterke koffie bij kan krijg ik een chagrijnige 'nee' te horen zonder uitleg.

Ik ga Antonio niet meer zien, want ik ben nét in Nederland als hij in Santiago aankomt. Hij kan zo goed uitleggen, wat de camino met hem doet en loopt 'm ook elk jaar. Hij komt herboren terug met zijn geest leeg na het vele gestress in zijn werk, waarbij hij maar 4 à 5 uur slaapt.

Ik ben te vroeg op het busstation en ga op een bankje zitten in de zon, zodat ik het wat warmer krijg. De bus vertrekt om 10.15 uur en stopt onderweg in vele dorpjes. Ik vind het leuk om de route en de dorpjes te zien, want het is nagenoeg hetzelfde als de 'camino Via de la Plata' route tot aan Granja de la Moreruela.  Ik zie dan ook regelmatig het blauw/gele bord onderweg staan met een pijl en 'camino' erop.

Het landschap is licht glooiend en vlak met velden van geoogste mais en grote stukken roestbruin gekleurd zand met af en toe een boom, die dan ook gelijk opvalt. Ook op deze laatste etappes van de 'Via de la Plata' moeten de wandelingen ééntonig en lang zijn zonder al te veel variatie, zoals de meeste etappes zijn vanaf Sevilla ... lang, uitgestrekt, wijds, ééntonig, weinig variatie in landschap, stil, grote stukken over verharde wegen met veel of nauwelijks verkeer en vooral .. weinig of nauwelijks pelgrimmers. Het is afscheid nemen van de 'camino Via de la Plata' en op naar León, dat aan de 'camino Francés' ligt.

Deze keer ligt de herberg dicht bij het busstation. Een herberg in het klooster van de benedictijnen met maar liefst 134 bedden. Ik ben één van de eersten, die binnenkomt en wordt door een oudere vrouw verwelkomt, die achter een bureau op de 'peregrinos' zit te wachten in een open deur, wat me aan een stembureau doet denken. Ze laat me alles zien, geeft weer een gesealde zak met wegwerp beddengoed en vrouwen moeten gescheiden van de mannen slapen. Er is een mis om 19.00 uur ... 3 deuren verder, de deur van de herberg gaat om 22.00 uur dicht en om 8.00 uur morgenochtend moet je de deur uit zijn.

Al snel stromen de 'peregrinos' binnen met opvallend veel Spaanse vrouwen én Koreanen .. Geen cultuurschock deze keer, maar een .. peregrinoshock, want zó veel tegelijk heb ik nog niet gezien en de overgang is groot door nu na bijna 4 weken omgeven te zijn door zoveel 'peregrinos' in een herberg. En ... er wordt enorm gekakeld door de Spaanse vrouwen en vooral met veel volume. Op een gegeven moment heb ik het gehad en vlucht naar de keuken, waar ik in alle rust kan zitten.

De Koreanen komen naar Spanje in de wintermaanden om de camino Francés te lopen. En dat alleen maar om meer punten te scoren voor de toelating aan de universiteit als ze het behaalde certificaat van de camino in Santiago de Compostela kunnen tonen in hun land. Hoe bizar!

Weer is alles gesloten buiten en ik loop naar de gotische kathedraal, die wel zeer indrukwekkend én enorm groot is. Ik kronkel straatjes door, duik de supermarkt in en ben 2 uur later terug in de herberg, waar de meesten net gedoucht hebben en weg gaan ... lekker rustig!

Om 19.00 uur ga ik naar de mis. Er zijn maar 4 mensen aanwezig, 2 pelgrim Koreanen, een oudere vrouw en ik. Er zijn bidstoelen aan de zijkant, waar de 12 oudere nonnen in gaan zitten. Eentje gaat achter het orgel. Ik krijg een paar briefjes met kerkelijke liederen in mij  handen gedrukt en realiseer me opeens, dat ik mijn bril niet mee heb. Dus neurie ik maar wat, want ik kan het niet lezen zonder bril. Ik let goed op de oudere dame voor me, want ik moet af en toe een lichte buiging maken en dan weer recht opstaan. Eén non dirigeert, niet zo met een enorme overgave als Whoopi Goldberg, maar toch wacht ik op het moment, dat de non achter het orgel de 'beat' inzet om een 'Sister Act' te zien van swingende nonnen. Dát blijft helaas uit ..... hahaha.

Na een half uur sta ik weer buiten, ondanks dat ik het aanbod krijg van een non om even tot bezinning te komen met kaarsen om me heen. Ik ga terug naar mijn bed en hoop maar steeds dat die pijn in mijn voet weg gaat door te gaan rusten. Wanneer kan ik weer wandelen?