Pfff, lang, heet en blaren

Gisteravond bleef de klok maar luiden van de kerk en ben ik gaan kijken. Er stonden wat mensen buiten, terwijl er uit een zwarte auto vol bloemen een kist kwam. Kennelijk was er nog een dode. Ik ga terug naar Casa Salvadora naar Manuela toe om te betalen en een stempeltje te krijgen in mijn pelgrimspaspoort. De tv staat aan en ze is lakens aan het strijken voor de volgende gasten. Haar demente moeder van 88 jaar Salvadora ligt op de bank. Manuela en haar gezin verzorgen haar in het huis van haar moeder. Hun eigen huis ligt wat verderop. Toby en Lucky, de 2 hondjes komen me weer kwispelend tegemoet en ik blijf ze dan ook lang aaien. Het huis is typisch Spaans met de mooie Moorse tegels, overal prulletjes, foto's en veel vertrekjes. 

Het is 6.00 uur als ik in het donker vertrek met mijn hoofdlamp op. Niets is nog open, maar toch lopen er wat mensen buiten. Ik begin aan de 16 km tocht langs de snelweg en deze is zeker niet vlak, want er zijn constant steile heuvels. Gelukkig zie ik dat van te voren steeds niet. Maakt het lopen gemakkelijker zonder het te weten. Er is niet veel verkeer en na 3 en een half uur sta ik bij het beginpunt om het Nationaal Park Sierra Norte in te gaan. Prachtige, gekke bomen met roestbruine stammen, waarvan die kleur plotseling ophoudt, heuvelachtig, doodstil, arenden, die vrij dichtbij vliegen en een overheerlijke geur van eucalyptus en dennenbomen. Het grindpad is goed met redelijk wat schaduw tot een uur of 12, want dan is de temperatuur nog te doen. Daarna wordt het niet fijn meer. Ik krijg moeite met de laatste 5 km, deels de hitte zonder veel wind vandaag, een paar blaren en vermoeidheid. En dat terwijl ik gisteravond compeed op de blaren heb gedaan en ze met leukoplast heb omwikkeld, want anders blijft het niet zitten. Na een stop tegen een boom in de schaduw zie ik dat ik nog anderhalve kilometer te gaan heb, maar er is geen dorpje te zien, alleen een berg. Shit, ik realiseer me, dat ik die steile berg over moet en dat het dorpje erachter ligt ... zucht. Op een derde van de steile stijging staat een monument van een pelgrim, die daar 5 jaar geleden gestorven is. Ik vraag me af waaraan, want .. ja, dat er mensen bij beklimmingen van bergen sterven zoals de Cotopaxi vulkaan in Ecuador en de Everest in Nepal kan ik me voorstellen. Ik strompel het dorpje in .. na de berg op en af gestrompeld te zijn met mijn nieuwe wandelstokken. Als ik vlak bij een open deur sta, zit er een oud dametje bij de deur. Ze vraagt waar ik op zoek naar ben, daar ik op mijn smartphone keek. Heerlijk, die mensen, want je raakt gelijk in gesprek terwijl ik eigenlijk ongelooflijk verlang om die schoenen uit te trekken zodat die broeierige, knellende voeten weer heerlijk in Teva slippers kunnen ademen. Maar ze wees me naar een fontein, waar ik koud water tegen mijn gezicht kon plensen. Mmm, heerlijk verfrissend was het. Ik zeg het dametje gedag en loop naar de hostel. Luis, de eigenaar verwacht me al, want ik had gereserveerd. Mijn Teva's gaan als eerste aan en ik ga gelijk naar buiten op zoek naar een bar om een cola met ijs te drinken. Wooow, wat knap je daar toch van op. Daarna terug naar de hostel, een douche nemen, wat kleding wassen, want dat is in 30 minuten droog, mijn broodje met worstje opeten en vooral ... languit liggen na 31 km te hebben gelopen. Ik ben blij dat ik zooo vroeg ben vertrokken vanochtend