Alweer rusten en ... niet meer alleen

Het was afgelopen nacht behaaglijk met het kacheltje naast me en dat is het nog steeds, want ik ben nog steeds in Morille.

In een paar dagen tijd gaat de temperatuur dusdanig omlaag, dat het onder het vriespunt gaat liggen om 8.00 uur. Aangezien de klok ook achteruit is gezet is het dus over met het lopen in het donker, laat staan dat ik om 8.00 uur vertrek als het zo koud is. Maar ik heb niet genoeg warme kleren en ga dan ook in Zamora over 2 dagen naar de Decathlon om een wollen legging te kopen, die ik altijd nog wilde hebben en wellicht nog een jas. Muts, handschoenen en een wollen buff heb ik bij me.

Het dorpje heeft nog niet eens 100 inwoners en er is voor zo weinig mensen geen supermarkt en ook geen bakker. Maar wel een bar .. met lekkere koffie en wijn.

Ik blijf nog een nacht hier, want het is weer helemaal mis met die rechter voet. Ongelooflijk, want ik heb 7 etappes achter elkaar gelopen, samen 150 km en nauwelijks last gehad, ook niet meer van blaren. En ... het kwam ook helemaal plotseling ... uit het niets.

Ik ga een poging doen om 9.00 uur om te kijken of de bar open is, maar nee hoor. Stom, ik had gisteren even moeten vragen hoe laat ze open gaan en of ze elke dag open zijn. Ik loop iets verder het dorpje in, waar je ook zo weer uit bent en spreek 2 werkmannen aan. De bar gaat om 10.00 uur open ... verder is er niemand, luiken van huizen zijn dicht en ik zie de 2 honden, die gisteravond ook in de bar waren. Het is zwaar bewolkt, het waait hard en het is koud.

Na 2 uur ga ik naar de bar, vraag aan de onverschillige en onbehulpzame barman met zijn grote spleet tussen zijn voortanden à la Rob de Nijs of ik nog een nachtje kan blijven. 'Alleen als het niet vol wordt' zegt hij en ik kijk hem verbaasd aan. Vol? Het is koud, het waait hard, er komen amper 'peregrinos' langs deze alternatieve route, er zijn 24 bedden en ... uhh .. dan gaat het vol worden? Dan vraag ik hem of hij brood verkoopt om mee te nemen, daar ik gisteren iemand verse stokbroden zag komen brengen. 'Er is geen bakker hier' zegt hij. Nee, dat weet ik wel, maar dat vroeg ik niet. De barvrouw komt binnen en hoorde wat ik had gevraagd. Gelukkig is zij wél behulpzaam, want ze zegt meteen dat ze er eentje apart voor me zal houden en geeft de barman instructies om het te noteren. Ik vraag me af of hij nu haar man is of haar medewerker .. Ik ga het in ieder geval maar niet vragen.

Terwijl ik aan mijn koffie zit zegt ze dat er net een wit minibusje is gekomen, die elke dinsdag komt om eten en andere dagelijkse dingen te verkopen. Zo gezegd dus een SRV busje. Ondanks dat ik nog wel wat te eten heb inclusief een magnetronmaaltijd, koop ik een doosje pinda's en 2 dure bananen.

Ik blijf zeker 2 uur in de bar om te internetten, wat helaas niet kan in de herberg en ga mijn mogelijkheden weer eens goed bekijken voor de komende 20 dagen, rekening houdend met mijn voet.

Weer kom ik uit om de camino Sanabrés te skippen vanwege de lange afstanden en sluiting van hostels/herbergen en daardoor als alternatief een stuk van de meest populaire route naar Santiago te gaan lopen: camino Francés.

Morgen in ieder geval naar Salamanca, lopend 18 km of met een taxi afhankelijk van de toestand van mijn voet. Dan een bus naar Zamora, er weer rusten en naar de Decathlon en dan weer een bus naar Astorga, dat ongeveer 260 km van Santiago ligt.

Een reden waarom deze camino zo populair is, is vanwege het landschap én elke 5 km is er een goedkope hostel en/of herberg. En deze zijn nagenoeg allemaal open en dat kan je nu niet zeggen. Zoveel is dicht helaas ... waardoor de afstanden ook groter zijn geworden. En ze waren niet dicht toen ik mijn vlucht boekte.

Het zijn 11 etappes onder de 30 km van Astorga naar Santiago de Compostela en vanaf Astorga zal ik 15 wandeldagen over hebben. Om het felbegeerde certificaat te krijgen in Santiago, moet je tenminste 100 km voor Santiago hebben gelopen mét elke dag 2 stempels in je pelgrimpaspoort.

Ik heb zeeën van tijd vandaag en ga verder met kleren wassen, knip mijn nagels en werp voor de eerste keer in meer dan 3 weken een blik in een spiegel, waar ik mezelf helemaal kan zien. Nou, daar zijn toch wel wat kilootjes van af ...

Warm of koud, die rot vliegen schijnen altijd binnen in de herbergen te zitten en gaan ook nog overal op je zitten. Helaas heb ik geen vliegenmepper.

Het is bijna 16.00 uur en er wordt geklopt beneden. Drie 'peregrinos' komen binnen, waarvan 1 vrouw ... Gelukkig ben ik klaar met mijn klusjes ... hahaha ...