Koud en weer pech

Het was koud gisteravond. Het piepkleine, elektrische kacheltje was niet voldoende om de ruimte te verwarmen en de knoppen sloegen elke 7 minuten door. Maar we hielden vol om steeds naar het kastje te lopen om de elektriciteit weer aan te doen. Ik inmiddels weer strompelend, want mijn rechtervoet deed een paar uur na de wandeling weer zeer en zei tegen Pascal, dat ik op die manier geen 28 km kan wandelen naar Salamanca. Wellicht wel 11 km naar het volgende dorpje Morille met een goedkope herberg.

Met 3 dekens op me viel ik in slaap, terwijl Pascal een voetbalwedstrijd aan het kijken was op zijn mobiel in de koude keuken.

Het regent weer .. of nog steeds .. als ik wakker wordt van Pascal, die in de keuken zijn rugzak gaat inpakken. Mijn voet voelt niet goed, maar ik kan wel 11 km lopen over de geasfalteerde weg ... denk ik ... wellicht strompelend. We spreken af dat we weer in Bar Marcos samen komen in Morille, want hij wandelt sneller.

Het dorpje verrast me en is compleet anders dan wat ik eerder heb gezien. Er is geen wít huis te zien deze keer, maar goed bijgehouden huizen van stenen met cement er tussen, hout en de zijkanten geschilderd met een aardse kleur en overal in het dorp zijn vele ijzeren bruggetjes. Het doet me denken aan kabouterhuisjes.

Onderweg naar de bar loop ik langs de herberg, die ook in de stijl is gebouwd als het dorpje. De sleutel zit in de deur en ik ga naar binnen. Na een 'hola' te hebben geroepen zonder een antwoord te krijgen inspecteer ik de herberg. Boven op de zolder staan 12 stapelbedden, opgemaakt met fleurig beddengoed, 2 rijdbare moderne kacheltjes, 3 stopcontacten, wat nooit genoeg is als het vol is met 'peregrinos' en beneden 2 banken, een koelkast, een magnetron en de douches en wc's. Er is geen keuken.

Pascal heeft zijn ontbijt en koffie al op als ik in de moderne bar binnenkom. Ook ik neem een koffie, vraag de barman om de wificode en weet al wat ik ga doen. Ik ga absoluut niet verder wandelen naar Salamanca. Want ondanks de 2 paracetamols van ieder 500 gram, die ik voor de wandeling heb genomen, heb ik pijn en loop niet goed.

Vanochtend kwam Pascal al met het voorstel om in Morille een taxi te bellen als het niet zou gaan en dat we die dan zouden gaan delen ... de schat ..!

In Spanje rekenen ze meestal 1 euro voor een km. Aangezien het nog geen 18 km is naar de herberg in het zuiden van Salamanca kan het niet meer dan 20 euro zijn en meer willen we er ook niet voor uitgeven. Als de barman me een telefoonnummer geeft van een taxibedrijf bel ik en krijg ik een bedrag te horen van 30 euro. En hoe ik ook mijn best doe om tegen de meneer te zeggen dat we 'peregrinos' zijn en dat ik een slechte voet heb ... en .. én nog zieliger ga doen ... hij doet niets van de prijs af tot mijn grote ongenoegen. Maar ja, het is ook geen Ecuador of Nepal, waar het allemaal kan .. 

Er zijn 2 bussen per week van Morille naar Salamanca op maandag en op vrijdag. En ja hoor ... het is maandag vandaag, maar ... 1 november is een nationale feestdag, dus .. dag bus!

Pascal besluit verder te lopen naar Salamanca en gelijk heeft hij, terwijl ik in Morille blijf. Hij geeft zijn mobiele nummer aan me door om in contact te blijven. We lopen toch al een week met elkaar op .. Ik zal hem missen, want het was best heel gezellig ondanks onze mix van Spaanse, Italiaanse en Engelse woorden als communicatie.

Als de vrouw van de barman hoort dat ik blijf gaat ze de herberg schoonmaken en blijf ik in de bar wachten. Er wordt een schaal buñuelos de viento .. slagroomsoesjes binnengebracht voor de klanten en ik kan inmiddels naar de herberg als de vrouw terugkomt en me de sleutel overhandigt. Letterlijk, maar ook letterlijk strompel ik er naar toe. Ik eet eerst iets en ik heb geluk dat ik zoveel eten heb ingekocht afgelopen zaterdag, maar anders had ik altijd nog iets in de bar kunnen eten ... de slagroomsoesjes, hahaha!

Ik pik gelijk een kacheltje in, die ik naast mijn bed zet, neem een douche en maak maar gebruik van de gelegenheid om wat kleding te wassen, want door de storm en regen de afgelopen dagen is dat er niet van gekomen en mijn kleding stinkt naar zweet. Natuurlijk van het stijgen en het regenpak aan. En aangezien ik het kacheltje heb droogt dat snel. Daarbij verwacht ik hier ook geen andere pelgrimmer, want de meesten doen de normale route en wij hadden de alternatieve route gedaan.

Ik ga terug naar de bar, nog steeds strompelend, om te internetten en om een glas wijn te nemen of .. 2 glazen? Idioot goedkoop is een glas, slechts 1,20 euro en nog lekker ook. Het is druk in de kleine bar. Ze zijn aan het kaarten met een alcoholisch drankje erbij, wat op een cocktail of cointreau lijkt. Er staat een sigaretten automaat, die het niet doet. Als iemand een pakje wilt dan wordt deze met een sleutel opengedaan en wordt het pakje er uit gehaald en cash betaald in plaats van geld in de gleuf te doen..

Wanneer ben ik voor de laatste keer in Spanje geweest? Dat was een paar jaar geleden in mei 2017 toen ik een reis begeleidde van 17 dagen in Andalusië. Toen viel me al op hoeveel Spanjaarden er roken. Niet alleen mannen, maar ook vrouwen en dat is nog steeds hetzelfde na 4 jaar. Net zoals het opvallend is in Colombia en Argentinië, terwijl je in de 3 Andes landen zowat niemand ziet roken.

Ik ga nog meer kleding wassen, want er is niemand meer bijgekomen in de herberg en heb de hele herberg voor me alleen. Lekker rustig, geen gesnurk en heerlijk warm met dat kacheltje. Morgen maar in de bar eten als ik nog een rustdag neem, want dan is mijn ingeslagen eten op ... met een overheerlijke koffie ... en wijntje