Buñuelos de viento en 951 meter

De fietsers, die in de herberg zitten en al in de bar aan het ontbijten zijn maken me wakker. Het is zo gehorig hier, dat je elke scheut hoort. Een half uur later sta ik buiten in het donker met regenpak aan in de storm en regen. Ik ga op weg en ga er maar van uit dat ik na 20.2 km drijfnat bij mijn eindbestemming aankom.

Het is weer een zandpad met stenen en deze keer ook heel wat plassen water. De regen stopt na 20 minuten, maar ik hou mijn regenpak aan. Na 9 km kom ik in een dorpje aan, waar een bar is, dus ook koffie. Maar het is er uitgestorven, de bar is dicht en het is zaterdag. Of de bar nog open gaat geen idee, maar ik zal de koffie over moeten slaan. 

De smalle autoweg met vele bochten gaat alleen maar omhoog en ik krijg het warm in mijn regenpak, die ik nog steeds aan heb, ook al regent het niet meer. Het zweet veeg ik steeds van mijn hoofd af, maar toch trek ik het pak niet uit, want ik heb gisteravond .. buienradar, weeronline én een weersverwachting app nagekeken en ... het zou gieten vandaag. Ik stijg flink en vraag me af hoe hoog ik ben. De bergen liggen in ieder geval al in de wolken.

In het dorpje erna valt er ook al niets te beleven op een standbeeld van een pelgrimmer na ... en ik ga onderweg af en toe zitten om wat pinda's en koekjes te eten. Deze keer wél op mijn zitlap, die nu zeer van pas komt, want anders krijg ik een natte kont. De laatste 5 km gaan over een zandpad en ik kom dan het dorpje Fuenterroble de Salvatierra in op 951 m hoogte. Er is een supermarktje, waar ik snel even vraag tot hoe laat ze open zijn .. op weg naar de herberg. Als ik hoor dat het tot 14.00 uur is, dan heb ik nog anderhalf uur de tijd.

De herberg, die door pater Blas en Isabel beheerd wordt, behoort ook tot de kerk en deze keer kan je in een soort spaarpot een donatie geven. De buitenkant ziet eruit als een Hans en Grietje huisje. Er staat een tafel met een bak pruimen en appels erop. De vrolijke, stevige Isabel verwelkomt me, nadat ze Miguel en Isidro naar de slaapzaal brengt. Ik krijg koffie, wordt geregistreerd en krijg weer een stempel in mijn pelgrimpaspoort en .... blijf zitten bij het heerlijke, warme knapperende vuur én de kat Jinji vind het heerlijk, dat ik hem aan het aanhalen ben. Isabel vertelt, dat ze 2 katten hebben, die aan zijn komen lopen. Naast de opvang voor pelgrimmers vangen ze ook vluchtelingen en katten op. We moeten allemaal wachten op een warme douche, want dan zal deze eerst met hout opgestookt moeten worden.

Ik ga naar de supermarkt, voordat deze sluit en kom Pascal onderweg tegen en ik koop voor 3 dagen in. Gelukkig kan ik er voor 50 euro meer pinnen anders had ik niet genoeg cash geld gehad. Er is namelijk al dagen geen pinautomaat meer onderweg en pinnen in staats,- en kerkelijke herbergen is onmogelijk. Ik ben blij, dat ik wat extra cash geld heb, want ik ben maandag pas in Salamanca, waar ik kan pinnen. Hopelijk zit er dan nog geld in de atm's, want in Peru en Ecuador kan je het wel schudden met de feestdagen ... daar zat niets meer in.

Er is alleen wifi bij de ingang, maar niet in de slaapzaal, die achter de herberg is. Als ik mijn biertje op het bankje in de ingang opdrink komt Isabel net binnen en ik zeg haar, dat wifi niet werkt. Ze zegt dat de wifi ook erg zwak is. Als ik haar vertel, dat ik de andere, zwarte kat Intru buiten zag lopen zegt ze dat hij nu binnen is en bij het vuur ligt. 'Ven aqui adentro' ... Kom hier naar binnen! Terwijl ik de kat aan het knuffelen ben is Isabel in de keuken bezig en dekt de tafel voor 4 personen. Normaal gesproken wordt er gekookt voor de pelgrimmers, waarvan verwacht wordt dat er uiteraard ook een donatie voor gegeven wordt naast een donatie voor het slapen, maar door covid wordt het nu niet gedaan. Isabel vraagt me of ik mee wil eten. Aanvankelijk zeg ik nee, maar nadat ze het nog een keer vraagt schuif ik ook aan de tafel met pater Blas, Isabel zelf en 2 jonge vluchtelingen uit Mali, die in een ander gebouw slapen en wat geld verdienen met de constructie van gebouwen.

De zelfgemaakte pompoensoep met brood is overheerlijk, er komt nog een chorizoworst omhuld met aluminiumfolie uit het vuur en er staan nog kipschnitzels op tafel. Ramon, een oudere man komt binnen, schuift aan en heeft een toetje meegenomen. Een typisch gerecht, met name gegeten met en voor allerzielen: buñuelos de viento ... oftewel heerlijke slagroomsoesjes, maar kan ook gevuld zijn met chocoladecrème. Ik ga maar niets zeggen tegen die anderen, want ze zullen in één van de 2 barretjes moeten eten, terwijl ik hier even heerlijk uitgenodigd wordt. Nou, ik stop wel een groter bedrag aan donatie in die gleuf hoor. En wat waren die slagroomsoesjes lekkkur!

Er komen nog laat 3 oudere Spaanse pelgrimmers binnen, die waarschijnlijk een afstand van 40 km hebben gelopen. Nu maar afwachten of het snurkconcert niet luider wordt vannacht ..

Het is nog 49 km naar Salamanca en dan ... nog 500 km