Verlaten landschap, storm en regen

De wekker gaat af van één van de Spanjaarden om 7.00 uur. Het valt me op aan de Spaanse pelgrims, dat ze lak hebben aan alles. Praten hard, telefoneren lang met luide stem en gisteravond ging één van de Spanjaarden een voetbalwedstrijd kijken op zijn mobiel met veel volume. Dáár heb ik zeker wat van gezegd, want hij kan oordopjes in doen om te luisteren of naar de bar gaan om daar de wedstrijd te bekijken, maar niet in een herberg op een slaapzaal, waar de rest aan het uitrusten is en zijn eigen ding doet in alle rust. Hij zette het uit en ging vervolgens uren naar de bar en hoorde hem en zijn 2 mede Spaanse hippie wandelaars niet meer terugkomen, want ik lag al in een diepe slaap met oordopjes in ... Wat dat betreft zie ik veel overeenkomsten met de Latino's in de 3 Andeslanden (Ecuador, Peru en Bolivia), maar vind de mensen in deze 3 landen veel aardiger, gastvrijer, behulpzamer en rustiger.

De Spaanse pelgrimmers zullen niet starten met wandelen voordat ze een ontbijt hebben gehad. De barretjes gaan meestal om 7.00 uur open, waar ze een koffie nemen, een getoast stokbrood met olijfolie of een verse tomatensmurrie erop. Ik ga nooit daar ontbijten en heb altijd brood bij me met beleg, koekjes of mueslirepen en nootjes en eet het onderweg op tegen een boom aan bij gebrek aan bankjes. Typisch Nederlands om je eigen brood mee te nemen. Bijna altijd passeren ze me, want ik loop niet snel, maar ook niet langzaam en neem nogal eens een pauze. De eerste 2 à 3 uren niet, want dan ben ik nog fit en wil ik kilometers maken, maar daarna wordt het aantal kilometers minder. Vermoeidheid, klimaat, zon, klimmen, dalen, slecht onregelmatig pad, regen en storm ... het speelt allemaal mee.

De klok is een uur achteruit gegaan en het is de eerste keer, dat ik mijn hoofdlamp niet op hoef te zetten. Het stormt en regent als ik buiten loop en ik slinger op het pad rond om de grote plassen water te vermijden. Ik hoor de wind steeds om mijn capuchon suizen en ga er maar weer van uit dat ik drijfnat aankom. Ik heb vandaag de mogelijkheid om 19 of 30 km te lopen.

De dunne boterhamzakjes, die ik 2 dagen geleden om mijn sokken had gedaan om te voorkomen dat de sokken en schoenen nat worden werken niet. Ze zijn te dun en breken. Dus vandaag maar zonder boterhamzakjes. Omdat de sterke wind van links komt, is de linkerkant van mijn dure, dunne Haglofs L.I.M. regenjas al snel dat en voel ik al een natte sok in mijn linker schoen. Beiden zijn goretex ... goretex. Niet waterdicht dus, want inmiddels weet ik nu wel na heel wat verschillende dure en goedkope goretex jassen en schoenen, dat langdurige regen niet bestand is hier tegen. Een paraplu kan je nu wel vergeten, want die vliegt de lucht in met die storm en een poncho klappert en vliegt ook al kanten op.

Twee Spanjaarden passeren me ... in korte broek en net zoals Miguel en Isidro nemen ze de boven route. Pascal en ik nemen de onder route. We vermijden hier mee een stevige klim over een berg én kunnen in een herberg slapen waar alleen een donatie verwacht wordt tussen de 5 en 10 euro. De anderen betalen 50 euro in hun pension ..

Het stopt met regenen na een uur, maar de regen komt steeds weer terug. En gelukkig, dat het steeds even stopt, want dan kan de 'goretex' jas even een beetje drogen en dat wil wel met die wind. Mijn zitlapje komt weer tevoorschijn om een natte kont te vermijden, eet mijn broodje en mueslireep op en zie nog een haas vlak voor me wegspringen.

Blauwe lucht vermengt zich met donkere, grijze wolken, die zo snel bewegen, dat de zon hoogstens 5 seconden door komt. Maar het geeft een prachtig, kort, mystiek effect in het verlaten, oneindige, heuvelachtige landschap, waar weer niemand is, laat staan een huis. Alleen koeien, een haas en .. wat varkens, vlak bij het dorp.

Mijn tent, mijn tent ... ik denk er zo vaak aan. Het is illegaal om wild te kamperen in Spanje, maar in dit verlaten, uitgestrekte landschap had het makkelijk gekund. Dan had ik in ieder geval een keus gehad om niet die hele lange afstanden te hoeven te lopen in combinatie met hostels. Een goede les voor een volgende lange afstands wandeling. Ik neem dan zeker mijn tent weer mee om lekker vrij te zijn ..

Pascal, de 40 jarige kleine Italiaan loopt snel, maar waggelt wat als een oud mannetje, in zijn spierwitte sportbroek en haalt me in bij een hek, die ik weer met moeite open en dicht krijg. Een week lopen we al ieder op zijn eigen tempo naar dezelfde bestemming. De communicatie is een mengelmoes van Spaans, Italiaans en Engels en dat resulteert in zeer grappige zinnetjes.

Hij zit al in de kleine bar een koffie te drinken als ik na 15 minuten aankom. Vol met oude dametjes allemaal met mondkapje op. En alle ogen zijn gelijk gericht op mij. Mensen zitten al aan het bier en de wijn en de tv staat aan. Ik neem weer een koffie, want gisteren heb ik overgeslagen en we komen erachter dat er een dorp wifi is. Voor iedereen hetzelfde paswoord, die de barvrouw ons geeft. Pascal besluit net zoals ik om niet 11 km verder te lopen. Het weer is té wisselvallig. Vanaf morgen wordt het beter.

De gesloten herberg ligt naast de bar en achter het stadhuis. Daarnaast in een geel huis bellen we aan. Een zeer gevulde, hele vriendelijke dame van middelbare leeftijd met vlot, geverfd haar doet open, pakt de sleutel en maakt de herberg open. Er is een keuken met magnetron, een kookplaatje, potten en pannen, een warme douche met boiler, zodat je er geen uur onder kan staan, geen verwarming, maar een klein elektrisch kacheltje én het belangrijkste ... het kastje met knopjes als de elektriciteit uitvalt. Nou .. daar kwamen we snel achter, want die valt héél snel uit. Een magnetron gebruiken mét een kacheltje werkt al niet, want daar is gewoon niet genoeg capaciteit voor. Dus maken we het kastje regelmatig open om het te resetten zelfs alleen met het kacheltje aan. Water halen we uit de wasbak in de douche, want is er niet in de keuken om een bak oploskoffie te maken.

Ik haal een glas wijn uit de bar, die ik mee kan nemen en in de koude keuken op drink, want alleen daar werkt de wifi.

Ik bekijk mijn rechter voet weer. De vellen komen eraf, waar blaren hebben gezeten. Eén teensok heb ik vanochtend in de slaapzaal niet goed aan gedaan, want er zitten 2 tenen tegelijk in één teentje, terwijl er één slap hangt. Ik heb er niets van gemerkt met wandelen.

Mijn kleine rechter teen zit standaard ingewikkeld met een katoenen pleister en tape. Compeed oftewel 'tweede huid' is hier duur en daarbij ben ik er wel klaar mee. Het schuift .. ondanks tape er om heen en het blijft aan je sokken plakken, wat je er nauwelijks uit krijgt alsof het kauwgom is.

Ik wiebel aan mijn blauwe rechter teen, die naast mijn grote zit, maar er gebeurt niets. Hij wiebelt nog niet en dat is alleen maar goed, maar meestal gaan die blauwe nagels er wel vanaf.

Het is nog 30 km naar Salamanca, maar ik ga morgen even voelen hoe mijn rechter - voor - voet is. Na bijna 140 km lopen sinds het bezoek aan de dokterspraktijk in Cañaveral ga ik deze nu weer voelen. En ik heb de mogelijkheid morgen om 10 km lopen en de dag erna 20 km ...