Cáparra, kilometers en ... crazy

Ik droom over de kilometers die vandaag nog gelopen gaan worden en zie in mijn droom steeds de twijfel tussen 19.5 km inclusief omlopen en de volgende dag 27.5 km of in 1 keer 38.3 km lopen ..... en dan wordt ik wakker om 6.45 uur. Ik zou om 6.00 uur vertrekken, maar dat wordt een uur later. Pascal is al weg.

De eerste 2 uren loop ik weer in het donker met mijn hoofdlamp. En dan is die prachtige zonsopgang er weer en schijnt door de olijfbomen op het groene gras, waar ik doorloop met enorme rotsblokken, wat een prachtig effect geeft.

Ik loop weer lekker en bij het punt aangekomen na 12 km om te besluiten wat ik ga doen, loop ik door, vastbesloten en zeker van mezelf, dat ik wel bijna 40 km kan lopen. Of ben ik 'crazy'?

Ik eet mijn stuk stokbrood, maar het is geen goede idee, want de loslopende, half wilde, zwarte varkens komen erop af, dus bewaar ik het maar voor een ander plekje zonder varkens. Ik sla het pad af even voor een zelfgemaakte muur van losse stenen en merk, dat ik geen pad zie. Als ik over het muurtje kijk, zie ik het pad aan de andere kant lopen. Dus klim ik over de muur en ben weer op het pad.

Isidro en Miguel halen me in, maar we zien elkaar weer steeds terug en uiteindelijk zitten we met z'n drieën op een bankje ... jaja, dat zie je bijna niet, een bankje .. vóór de Cáparra ruines van de oude Romeinse stad. De boog is erg mooi, maar van de rest is niet veel meer over, alleen wat funderingen. Ik ben net over de helft en moet nog héél veel lopen. Ik had me al bedacht dat als ik het niet zou halen ik vast wel in het hooi bij de koeien in mijn slaapzak kan liggen ..

De stilte is heerlijk en ook nu is er weer uren niets, alleen koeien. Het wordt warm en het is inmiddels over twaalven. Ik begin te zweten en kom niet goed meer vooruit, wegens gebrek aan wind, wat voor mij ideaal is. Ik moet regelmatig stoppen, drinken en iets zoets en zouts eten en ... ga weer verder met mijn hoedje op. Lang loop ik op een pad langs een autoweg, maar zie er geen enkele auto langskomen. Wát een verlaten, dunbevolkte deelstaat is Extremadura toch, waar ik nog steeds inloop en zooo oneindig uitgestrekt! Af en toe lijkt het net een woestijn.

Dan komt er wind en zijn er wat wolken en loop ik wat sneller. Ik moet een stukje langs de berm van een snelweg lopen, eronderdoor en kom weer op een pad. Nog 6 km, nog 4 km, nog 2 en dan ... ben ik er na 10 uur lopen. Absoluut niet uitgeput, maar het was wél genoeg. Het nadeel is, dat je gewoon laat aankomt, terwijl het zo heerlijk is als je voor 13.00 uur al in je herberg of hostel bent. Dan kan je lekker rustig aandoen. Nu moet ik me aardig haasten.

De deur is dicht van de 'Casa de mi abuela' hostel. Ook hier moet ik bellen, maar ik weet, dat er al 3 mede 'peregrinos' binnen zitten. Dus bel ik aan en rammel aan de deur en even later staat Miguel op het balkon, doet de deur voor me open en bel binnen de eigenaresse.

Snel ga ik naar de supermarkt, alvast wat bier in de koelkast leggen, want dan zijn ze koud als ik uit de douche kom. Mijn wasje doen kan niet meer, daar is het te laat voor en ik inspecteer mijn voeten en tenen. Nou die zien er niet erger uit na 42 km te hebben gelopen, er zijn geen blaren bij gekomen, de pijn in mijn voorvoet is niet erger geworden en ik ben happy met mijn nieuwe schoenen. 

Crazy girl, die opeens 42 km gaat lopen ... en ... de komende dagen gaat het regenen