Koffie .. autoweg en spaghetti

Als ik wakker wordt pak ik mijn rugzak in, in het aangrenzende halletje van de bungalow, waar nog een bank, tafel en stoel en tv staat. Ik doe mijn Injinji teensokken aan, want die zijn dikker en dat was immers het advies van de verpleegsters. Daarbij komen ze net over mijn enkels en zijn er wandelaars, die er bij zweren om geen blaren te krijgen. Dus wil ik dat uitproberen, want ik gebruik ze normaal voor mijn teenslippers, zodat ik daar op kan lopen ook al is het fris. Dan heb ik in ieder geval warme voeten, hoef ik mijn schoenen niet aan en kunnen mijn voeten wat ademen.

Beneden gekomen is de deur naar de receptie dicht en vind ik alleen een uitgangsdeur met schuifsloten erop, die ik er niet af kan halen, omdat ze te strak zitten ... en iedereen slaapt nog. Althans Pascal en ik zijn de enige gasten. Ik wacht op de bank, totdat de receptie open gaat, volgens het bord om 7.30 uur, maar er is geen beweging te zien en te horen. Ik ga voor de derde keer naar beneden om te proberen om die sloten eraf te krijgen. En dan lukt het me, inmiddels een half uur later.

Het is koud en donker buiten en ik neem de bovenroute van het pad, wat betekent, dat ik 3 km langs de snelweg moet lopen .. met hoofdlamp. Automobilisten weten dat er pelgrimmers kunnen lopen door de borden aan de kant van de weg. Maar ik ben weer blij, dat ik het pad in kan lopen en het nagenoeg licht is met die mooie zonsopgang. Pascal neemt de onderroute, wat alleen maar autoweg is.

Het is weer stil en verlaten onderweg en ik zie oude Romeinse bruggen en vooral stallen voor koeien. Na 2 uur en 10 km verder ligt het prachtige, ommuurde dorpje Galisteo voor mijn neus en zie ik wat levendigheid in het dorp met ... een bar open, waar de mannen al aan de sterke drank zitten. Ik bestel een koffie en een kwartier later staat Pascal voor me.

Terwijl hij gaat ontbijten loop ik verder over de autoweg, 11 km ... En eigenlijk ben ik er wel blij mee, want de ondergrond is egaal, wat beter voor mijn voeten is in plaats van een onregelmatig terrein met kloven, losse en vaste stenen erop en erin en zonder veel stijgen en dalen.

De eerste 5 km zijn goed te toen, doordat ik veel schaduw heb van bomen. Ik kom weer in een dorpje, waar ik wat koekjes koop in een supermarktje en die ik op het bankje ernaast op eet. Weer zie ik de plastic flessen water voor de deuren van huizen staan. Er komt een strompelend oud vrouwtje aan met een stok vergezelt en ondersteunt door haar zoon en piepklein hondje. Zij gaat alleen naar binnen, want de hond mag niet naar binnen en dus blijft haar zoon ook buiten. Ik vraag hem waarom de flessen water buiten staan. Hij lacht en zegt dat het is om koeler water te hebben. Ik frons mijn voorhoofd, want vraag dan gelijk of ze geen koelkast hebben. 'Jawel, hoor'. 'Alleen dat is weer te koud en buiten is het niet zo heet meer met de huidige lagere temperaturen'. Ik moet er zelf ook om lachen. 

Er is niet zo veel verkeer op de weg, maar er zijn veel bochten en ze rijden hard. Uitwijkmogelijkheden heb ik niet veel in de berm, dus ben ik op mijn hoede als ik een auto hoor naderen. En ... het wordt warm, want de druppeltjes zweet komen er al aan. Geen schaduw, nauwelijks wind en volop in de zon lopen, terwijl het nu niet meer dan 22 graden is.

In Carcaboso aangekomen, na 23 km totaal te hebben gelopen, ben ik snel bij Casa Elena. De deur is open en ik loop de trap op, maar er is niemand. Ik laat mijn bagage staan en loop naar de bar ernaast, waar ik aan het goede adres ben. Terwijl ik mijn paspoort laat zien, zie ik een blikje bier staan met 'holandesa' erop geschreven. De barman geeft mijn paspoort terug en zegt 'holandesa' tegen me. 'Ja, zeg ik, net zoals het bier, wat je verkoopt, alleen is het niet te koop in 'Holanda, maar Amstel en Heineken bier wél'. Terwijl ik dat zeg heffen de mannen, die in de bar zitten hun Amstel flesjes bier op, die ze aan het drinken zijn en lachen.

Ik inspecteer mijn voeten en heb zeker weer gemerkt, dat ik gisteren meer dan 20 km heb gelopen, want mijn voorvoet is weer wat pijnlijker geworden. Daarbij is de nagel van mijn teen naast de grote teen blauw en zal er wel afgaan, opgelopen met de bergschoenen, die gisteren in Nederland zijn afgeleverd bij mijn zus. Mijn kleine teen ziet er niet uit, vol met eelt en opgedroogde blaren, terwijl er een nieuwe blaar in opkomst is. Mmm, ik weet niet of die teensokken dan wel zo helpen, maar ze zaten wel heel lekker in mijn schoenen, die anderhalve maat groter zijn dan normaal en waar ik veel en goed met mijn tenen in kan bewegen.

Pascal komt een kwartier later binnen en gaat gelijk naar de supermarkt toe om eten te halen om te koken voor ons: spaghetti met tonijn en tomatensaus ... alleen is er geen water tot 15.00 uur in het dorp en 2 uur later is er nog steeds geen water. Maar we gaan toch koken met het beetje water wat we zelf nog hebben.

En dan ... komen er 2 bekenden binnen ... Isidro en Miguel, de 2 Spanjaarden, die ook in de herberg in Zafra zaten en zulke schatjes zijn. Het is dat er covid is, maar anders hadden we elkaar omhelst ...

Morgen is een lastige etappe van 38.3 km. Er is een hostel onderweg, maar daar moet ik ruim 7.4 km voor omlopen, wat in totaal 19.4 km is en de dag erna - vrijdag - 26.3 km. En ... er komt regen, regen en veel regen vanaf vrijdag, 4 dagen lang. Lastig, want na 13 km moet ik de beslissing maken. Maar in ieder geval ga ik wel om 6.00 uur weg ... en zie ik wel. In het ergste geval klop ik bij een boer aan .. als die er tenminste is onderweg of ik ga bij de koeien in het hooi slapen ... hahaha