Valdesalor

Ik wordt wakker van het licht om 7.15 uur. De Spaanse Beatriz is al lang al op en staat op het punt om te vertrekken naar Cáceres. Ze is tegen de 50 met kort, zwart haar, heeft een enorme uitstraling en heeft het dunne, gespierde lichaam van een getrainde hardloopster. Aangezien ze pas rond kerst weer in het toerisme gaat werken heeft ze de tijd om 3 caminos te lopen, goed voor bijna 2.000 km.

Toen we gisteravond nog even buiten zaten, ik met een koffie en zij met een wijntje kwam er een knappe man van zo een 40 jaar naar ons toe. Beatriz ging gelijk weg en hij nam haar plaats in. Hij zat aan de 'cuba libre' en aan zijn geslis te horen was hij aardig dronken. De Spanjaarden slissen al veel in hun taal, maar het was nu nog erger. Na wat koetjes en kalfjes geklets kwam de hamvraag. 'Of ik kinderen had en een man'. Toen ik 'nee' zei ging het gesprek verder over 'amantes' oftewel minnaars. Ik was blij dat hij naar het toilet moest, want het werd me te oncomfortabel en zei hem dat ik naar bed ging. Maar ja, wat wil je hè? Het is maar een dorpje met 540 inwoners, waar niets te doen is ... En als er dan ook nog 2 'peregrinas' komen .. op een camino, waar 85% mannen zijn en 15% vrouwen ... dan probeer je het wel ... hahaha

Dit soort gesprekken zijn zo veel voorgekomen in de afgelopen 35 jaren tijdens mijn reizen, dat ik het gelijk afkap. Nog steeds zeg ik dat ik graag als man terug wil komen in een eventueel volgend leven. Veel makkelijker! 

Beatriz moest wel lachen toen ik het vertelde en zei dat ze daarom ook naar binnen ging, want ze zag het al aankomen.

Een uur later sta ik buiten en het is 10 graden. Hoe lekker is dat om te wandelen! Even later komt de zon op en loop ik op een goed pad met lichte heuvels en bomen en struiken aan beide kanten. 

In nog geen 3 uur en 12 km verder sta ik voor de herberg. Er hangt een bord met een mededeling, waar je de sleutel op kunt halen en ik loop dus verder. Gelukkig is er een supermarkt open, waar ik wat koop, de herberg betaal én ook de sleutel kan krijgen. 

Terwijl mensen bezig zijn in het parkje tegenover de herberg om één of ander feest voor te bereiden, maak ik buiten mijn broodje met vis klaar ... mmm heerlijk! Hopelijk is het niet zo lawaaierig als dat het gisteravond was tot laat, want ik kan nu wel wat slaap gebruiken.

Ik doe steeds oefeningen met mijn rechter grote teen om deze naar boven te buigen en hoop dat de pijn dan helemaal weggaat in mijn voorvoet. Ondanks dat .. loop ik prima en moest me inhouden om niet nog eens 11 km verder te lopen naar de 'big city' Cáceres met een prachtig oud centrum, dat ook weer onder Unesco valt. Ik ga het morgen uitgebreid beleven en zien